මට සදා ආදරණීය වූ ඔහු... ☺️

         ජීවිතයේ මුණගැසුණු බොහෝ පිරිමි චරිත තුල මගේ පියාට පසු මට බෙහෙවින්ම ආදරය කල එකම පිරිමියා ඔහු ය.මම එය බය නැතිව සැකයක් නොමැතිවම කියමි.. අද වනතුරු මුණ ගැහුණු බොහෝ පිරිමි ආත්ම තුල තාත්තාට පසුව එවන් සෙනෙහසක් මට හමුවූවානම් හමු වූ එකම පිරිමි ආත්මයද ඔහු ය.දහසකුත් එකක් දේ ලියවෙනා මේ පෑනෙන් ඔහු ගැන ලියන්නට මට කෙසේ අමතක වූ වාදැයි කියන්නට මට වැටහෙන්නේ නැත.
        නමුත් දනි පනි ගා ඇවිදිනා අවදියේ වැටි වැටී දුවනා කාලයේ විටක ලඟ නොවුන් තාත්තාගේ අඩුව පිරවූ හෙවනැල්ලද වූයේ ඔහුය.පුතුන් දෙදෙනෙක් ලද නිසාත් දූවරු නොවූ නිසාත් මා කුඩා අවධියේ තාත්තාට පසු අදටත් මට බෙහෙවින් ආදරය කල ඒ පිරිමි ආත්මය ඔහු වන්නේ ඒකය.ඉතින් ඔහු නමින් "මහප්පා" ය. ☺️
                 මහප්පා මගේ පියාගෙ එකම වැඩිමල් සහෝදරයා විය.පුංචිම කාලයේ නොකියවෙනා හේතුවෙන් මම ඔහුට ''ආප්පියා" කියු බව අපේ අම්මා පවසන්නීය. හැන්දෑ යාමයේ රැකියාව අවසන් කර නිවසට යන ඔහුට මගේ දෑසින් ගැලවී නිවස පසු කල නොහැකි බව පවසන අම්මා ඔහුගේ සෙවනැල්ල දුටුවද  මහ පාරට පැන
"ආප්පියෝ ... ආප්පියෝ .. "යැයි මා හඬ තලන වග  අදත් මට  මතක් කරයි.
    මහප්පාට පුතුන් දෙදෙනෙකි.එක බඩ වැල කඩාගෙන නොආවාට ඒ හා සමාන බැඳීමක් ඇති අපේ අයියලා දෙදෙනාත් මමත් එසේ බැඳුනා නම් බැඳුනේද ඔහු නිසා ය.දූවරුන් නැති නිසාවෙන් අසීමිතව මට ආදරය කල ඔහු පට බැඳි නම නිසාවෙන් තුන් විසි වසකට පසු අදද  මම අපේ ගෙදරට "චූටි දුව" වී සිටින්නෙමි.
       මගේ බාලවියේ සොඳුරු මතක අතර ඔහු අමරණීය මතක ගොන්නකි.හැමදාම හවස් යාමයේ සිය මෑණියන් බලන්නට අප නිවසට එන මහප්පා සිය දණහිස් මත හිඳුවා ගෙන මට කතන්දර මිටි පිටින් කියා දී ඇත.අහසේ තරුද ,හඳේ හාවාද මම උගත්තේ ඔහුගෙනි.මහප්පා එන සෑම දිනකම ඔහුගේ ඇකයේ හිඳ ගෙන ලෝකේ නැති බොරු විකාර ,සම්ප්‍රප්පලාප කියොමින් මම ඔහුට බකපණ්ඩිත කතන්දර තෙපලන වගත්,සිනාසෙමින් ඒවාට හූමිටි තියමින් ඔහු මහත් සෙනෙහසින් මට ආදරය කලවගත්.. නොපැහැදිලි සිතුවමක් සේ අදත් මගේ මනසෙහි ඉතා තදින් තැන්පත් වී ඇත.
    පොඩි කාලයේ අප නිවසේ තිබූ ලොකුම ජංජාලය කුමක්දැයි ඔබ ඇසුවොත් මගේ අම්මාත්, තාත්තාත් කියන්නේ මට බත් කැවිල්ල කියා ය.කතාව ඇත්තය.එක්කෝ එක බත් කටකට එක රවුම බැගින් තාත්තා මා බයිසිකලයේ මහප්පලාගේ නිවසේ පාර දක්වා එක්ක යා යුතුය.ඒ කට අවසන් වූ පසූ ඊලඟ බත් කටට ආයේ රවුමක් යා යුතුය.නැතිනම් මහප්පා මට කණාමැදිරියන් ඇල්ලිය යුතුය. 🐉
    කණාමැදිරියන් යනු අප දෙදෙනාට අනන්‍ය වූ වැඩකි.නිවසේ විදුලිය නැති විට කණාමැදිරියන්ගෙන් එලිය ගත හැකි යැයි මට ඉගැන්වූයේ ඔහු ය.එපමණකින් නොනැවතී කණාමැදිරියන් අල්ලාගෙනවිත් නිවෙන පත්තුවෙන එලිය පෙන්නූ දා පටන් මට මහප්පා කිව්වද කණාමැදිරියන් ඕනෑ ය.ඉතින් හැන්දෑවේ ගෙදර එනවිට කොයි ලෝකයෙන් හෝ මට කණාමැදිරියෙක් අල්ලන් එන්නට ඔහු අමතක කරන්නේ නැත.උන් අල්ලන්නට කලුවරේ  ගස් අස්සේ රිංගීමට ගොස් ලොකු අම්මාගේ හෝ අපේ අම්මාගේ මල් ගස් පඳුරු පිටින් පොඩි වී අවසන් ගමන් ගිය විට ඒ නෝක්කඩු වලින්ද ඔහුට අඩුවක් නොවී ය.එහෙත් 

"චූටි දුව නැත්තම් බත් කන්නෑ ..කෙල්ලගේ ආසාවනේ" කියන්නට ඔහු අමතක කරන්නේ නැත.

   සෑම සවසකම මහප්පලාගේ නිවසට යෑමේ පුරුද්දක් මට විය.නොගිහින් බැරිය.අව්ව,වැස්ස,සුලි කුණාටු මොකක් ආවද මට එහෙ යන්නට ඕනෑ ය .එයට හේතුවක් ඇත.එවිට මහප්පා මට වැඩි ආදරේ ය.අයියලාට පේන්නට ලොකුකමට ඉන්නටත්, ඔහු මට ඔවුන්ට වඩා ආදරේ යැයි පෙන්වන්නටත් එදවස මට හරියට ඕනෑ වී තිබිණි.ඒවා එසේම වන්නට දී මගේ මෝඩ ළමාකම් වලට අයියලා හිනාවෙන්නෙ දැන් ය.
      මහප්පා මගේ ජීවිතයේ කුඩා අවධියේ මට තිබූ මිහිරිම මතකයන්ගෙන් සුන්දරම මතකය විය.මට ඔහු ඇතිවිට අම්මා තාත්තාද වගක් තිබ්බේ නැත.ඒ මන්දැයි මට අදටත් නොවැටහෙන නමුදු ඔහුගේ නාමයෙන් ඉතිරි වූ බැඳීම් ද අලුතින් ඇඳෙන බැඳීම් වලද ඒ සෙනෙහසේ අඩුවක්  නම් ඇත්තේම නැත.මහප්පා මගේ ළමාවියේ සුන්දරම මතකය වූ අතර ජීවිතයෙ හැටි වක්‍රාකාරව ඉගැන්වූ පුද්ගල ආත්මයද විය. එසේය. අවුරුදු 6ක් කුඩා දැරියකව හිඳිද්දී මුල් වරට මට "මරණය" ගැන දැනුනේ මහප්පා මිය ගිය දවසේ ය..
        මරණ මම දැක තිබිණි.අත්විඳ නොතිබ්බාට යම් හැඟීමක් මට විය.එහෙත් එය මගේ ජිවීතය තුල අත්දැක නොතිබ්බෙමි.අදද එය සිහි කරද්දී අපහැදිලි සිතුවමක් සේ ඇඳෙන සිදුවීම් මාලාවක් එහි ඇත.සිංහල අවුරුදු දිනයක හදිසියේ අසනීප වී රෝහල් ගත කල පුවතද ... ඔහු බලන්නට තාත්තා යන හැටිද ... ඒ සෑම විටකම "මතක් කලා කියන්නැයි" යවන පණිවිඩද, ආපසු එන පිලිතුරු පණිවිඩද මේ සා විශාල අහිමි වීමක වග මගේ කුඩා මනසට එදවස ගෙනත් දුන්නේ නැත. 😊
    ඒ දවසද මට මතකය.කිසිදා කිසිවකට පරක්කු නොවූ තාත්තා අසල්වැසි මාමා කෙනෙක් හා මහප්පා බලන්නට ගිය සැටිද,ඔහු එම නිවසේ පරක්කු වන අයුරු බලමින් අම්මා විස්සොප වු හැටිද, ඊටත් පසු මහප්පාගේ හිතමිතුරෙකු නිවසට ආ සැටිද,අම්මා හඬමින් එහෙ මෙහෙ ගිය සැටිද, මට නොකී හැටි... ඇයි අසනා විට ඉන්නකො පුතේ කියමින් මා මග හරමින් සිටි හැටි ... එක අපහැදිලි අඳුරු අප්‍රේල් සවසක  තදින් අද ද මගේ මතකයේ ගැඹුරක ඇඳී ඇත.එවිට මා පාසල් යන්නට ගත්තා විතර ය.මේ එම අවුරුද්දේ අප්‍රේල් මාසය විය. ✒️
     මට පිලිතුරු දෙන්නට ඔවුන්ට වෙලාවක් නැත.එහෙත් මට අවසන පිලිතුරු ලැබිණි.. ඒ තාත්තාගෙනි. අදද ඔහු සිහිපත් කරනා ඒ සියල්ලෙහි අවසන  මාගේ ප්‍රතිචාරය ඔහු හොල්මන් කරවූ වා යැයි තාත්තා සිය වචනයෙන්ම කියන්නේ එහෙමය..

"කියන්නකො... ඇයි මේ...ආප්පියට මොකද .. ඇයි අඬන්නේ තාත්තේ..? " යැයි මා ඇසූ පසු

අවසානයේ ඔහු මා වඩාගත් අයුරු ද ,

"මහප්පා අන්ත්‍රා වුනා පුතේ.." යැයි  ඔහූ කී හැටිත් මට මතක ය.මට ඒ වචනය මතකය.මැරුනා කීවා නම් එය මම ක්ෂණිකව ග්‍රහණය කරගන්නා වග තාත්තා දන්නේ ය .අන්ත්‍රා වීම වටහා ගන්නට මට නොහැකි වේ යැයි ඔහු සිතුවාද මම නොදනිමි.එහෙත් ඒ කලබලයේ මාත් සනසන්නට වේ යැයි සිතා ඔහු එසේ කියන්නට ඇතැයි මම අදද සිතමි.මට මේ සිද්දි දාමය එතරම් තදින් මතකයේ රැදුනේ ඒකය.නමුත් කුඩා කාලයේ පටන් බොහො වැඩිහිටියන් සෙවණේ හැදුනු මම තාත්තා නොසිතුවාට අන්ත්‍රා වීමේ අරුත දැන සිටියෙමි.එහෙත් මහප්පාට එසේ වේ යැයි හීනෙකින්වත් නොසිතුවෙමි.

"අනේ..මහප්පේ.. "

   මගේ කම්පනය පුපුරා ගියේ ය.මම මහ හඬින් හැඬුවෙමි.එ හැඬුම තුල මහා වේදනාවක් තිබ්බාද මම නොදනිමි.මරණය නරක බවද.. මහප්පා මිය ගිය වගද ..ඔහු නැවත මා හා කණාමැදිරියන් අල්ලන්නට නොඑන වගද තේරුම් ගන්නට තරම් මට අවබෝධයක් එදවස තිබිණි.මා සනසන්නටද ,අයියලා බලාගන්නටද, සියල්ල සමබර කරන්නටද මගේ මවත් පියත් සෑහෙන සටනක් කල වග මට තවමත් මතකය .
     එයින් කලකට පසු මහප්පලාගේ ගෙදර යාමට ඇති හවස පුරුද්ද මම හිමීට මගහැරියෙමි.ඉස්කෝලේ ගොස් පැමිණ වෙනදා දවල් නිදන නින්ද සෙමින් හවසට මාරු උනු පසු මම එහි නොගියෙමි.කාලයක් යනතුරුම අනෙක් අය කෙසේ හුරුවුවද ඒ හිස්කමට මම අකමැති වීමී.එමෙන්ම අදද විටෙක ඇසෙනා මේ පැණයට මම අකමැති වෙමි.
"ඔයාට මහප්පාව මතකද පුතේ?? " 😊

මතකය.හොඳින් මතකය.ඔහු මියයද්දී මා පොඩි බව ඇත්තය.එහෙත් කණාමැදිරියෙක් අත් දෙකට ගෙන මට පෙන්නන්නට එන.. මා වඩාගෙන ඇවිදින ... මා හා කෝලම් කරන.. ඔහු මට මතකය.කලින් විශ්‍රාම ගොස් අගෝස්තුවේ පටන් මා පාසල් ගෙනයන්නට ද... එක්කන් එන්නටද... පොරොන්දු වූ මහප්පා මට මතකය. ✒️
  එහෙත් ඒ මුහුණ මට අපහැදිලිය.නැවත නැවත මතක් කරද්දී මට ඒ මුහුණ ඊට වඩා තදින් මතක තබා ගන්නට තිබුනා නොවේ දැයි මට සිතෙන වාර අනන්තය.මහප්පා හිටියා නම්.. යැයි සිතුනු වාරද ඉන් බොහො කලකට පසු අනන්ත අපේ ජීවිත වල උදා වී මැකී ගියේය.
        අදත් ඔහු පිලිබඳ කෙටිම මතකය ඇත්තේ මටය.. එහෙත් එය මිහිරිය.තාත්තාට පසු මේ මිහිපිට මට ඒ හා සමානව ආදරය කලේ ඔහුම යැයි මම කියන්නේ ඒකය..අදද ඔහුගේ මුණුපුරාත්, මිණිබිරියත් ලොකුමහත් වන්නේ ඔවුන්ගේ සීයා මගේ සහෝදරයන් හැදූ හැටි අසනවාටත් වඩා නැන්දාට කණාමැදිරියන් ඇල්ලු හැටි අසමින් ය.නැන්දා හා බෲම් එක පැද්ද හැටි අසමින් ය.නැන්දාගේ ආප්පියා වුනු හැටි අසමින් ය.
    එහෙත් ඒ සියල්ලන්‍ටම වඩා අප දෙදෙනාට සිහිණයක් තිබුනේ ය.ඔහුගේම වදනින් කීවොත් එය මෙසේ ය.
  
     "මල්ලි කරදර වෙන්නෙපා..තව මාස කීයද...මන් අගෝස්තුවේ ඉඳන් චූටිදුව ඉස්කෝලේ එක්කන් ගිහින් එක්කන් එන්නම්කෝ..." ☺️

එහෙත් ඒ අගෝස්තුව කිසිදා නො ආවේය.ඊට පෙර ඔහු අප්‍රේල් වලම යන්නට ගියේ ය.අගෝස්තුව එද්දී ඔහු නික්මී සිව්මසක් ගෙවී ගොස් තිබුණේ ය.කුඩාකල මගේ හැම ආශාවක්ම තාත්තා සේ ඉෂ්ට කල මගේ ආදරණීය මහප්පාට මා වෙනුවෙන් ඉෂ්ට කරන්නට බැරි වුනු එකම පොරොන්දුවද එයම වී තිබිණි. 😊

_මානි_ ✒️