ඇස් කඩාගෙන ,ඇහි පිහාටු ඉරාගෙන ගිනි ගහන රස්නේ දෑත් විහිදවගෙන ඇඟට පැනපු ගිරිස්මේ දවාලක.. මෙලෝ රහක් නැති සිතුවිලි ගොඩකින් ඔද්දල් වෙච්ච හිතකින් එහෙන් මෙහෙන් ඇදෙන යාන වාහන අස්සෙන් ඈ ගාල්ලට මූන හරෝගෙන ඇදෙන රලපිලි පාලමේ මුහුණතක නැවතිලා..ගෙන්දගම් පොලොවෙ රස්නෙ නම් කිසි අඩුවක් නෑ... හුලං පාරට ගහගෙන යන්න බැරි කමට දරාන හෙල්ලුම් නොකා අහංකාර බැල්මෙන් ඔරවන අහස සූරන බිල්ඩින් අස්සේ රැලි පාලමේ රැල්ල වැදිල වතුර විසිවෙන සීමාවෙ තියෙන ගල් බංකුවක ගාලු අතට මුහුණ දාපු වේලිච්ච තණකොල පාග පාග ඇවිත් තට්ට තනියම ඉඳ ගන්න ගමන් ඈ මෙහෙම හිතනවා..
"ඔය රැල්ලෙයි මේ මගෙයි මොන වෙනසක්ද හැබෑට.. " 😊
රැල්ල හිනාවෙනවා.දුර ඈත ඉඳන් වෙරලක් හොයාගෙන හොයාගෙන එන රැල්ලට වෙරලක් හම්බ වුනු ගමන් දෝත බදල වෙරල බදාගන්න පැන්නට මොකෝ මෝඩ රැල්ලට තේරෙන්නෙ නැ තමන් වෙරලෙ හැපිලා බිඳෙනවා කියල.. මුහුද දන්නවා.ඒත් මුහුදටත් කරන්න දෙයක් නෑ.
"මොකො එකම රැල්ලට පෙම් කරන්න බැරි වෙරලට..වෙරළ හරි හොඳ නෑ අනේ.. " 😒
"පිස්සි.. ඔය කොයි රැල්ලත් එකයි හලෝ.."
"නෑ.. හැම රැල්ලම එක වගෙ නෑ.. වෙරලක් හොයන් එද්දි රැල්ලක් කොච්චර දුර ඇදෙනවද..වෙරල දැනගන්න එපැයි ඒ වෙච්ච මහන්සියට නම්බු තියන්න "
වාද විවාද අතරේ ගෙවුනු ගල් බංකුව.. හුම්ම් නෑ.. එදා ආව රැළිත් අද වෙරල හොයන් එන්නෙ නෑ..ඔව් ඒවා බිඳිලා නේ..
"ඩොක්"
ලුණු රස කාගෙන නැලවුනු කෙහෙ රැළි අස්සෙන් දහඩිය බිංදුවක් සද්දයක් දීගෙනම කන ගාවින් බෙල්ලට...
අව්ව රැස් දීගෙන දත්මිටි කාගෙන ගාලු මුවදොර දුම් දානව.. දැන් නම් කකුල් ගැහෙන්නෑ.. ඉඳගත්තානේ... හැබැයි ඉදිමිලා.. හ්ම්ම්...
"මේහ්.. "
"ඕඕ..."
"අර අර වගේ ඔයත් වුනු දාකට මන් නම් යවන්නෑ ඔහොම ගිනි අව්වෙ පයින් හලෝ.. "
"හෑ... කෝ ..කවුද... ආ .. "
☺️
ඇඳන් හිටිය රතු බ්ලවුස් පාටට කම්මුල් පාට වැටෙද්දී කණීනිකාව මනහර බැලුම් හෙලපු අතීතේ ඇස් ඉදිරිපිට තීරු පිට තීරු මවාපි..
ඈට බඩගින්නක් ආවා.. වෙලාවකට විශ්වාස නෑ..කොයි කටටද කියල නම්.. ලුණු හුලඟෙන් තැවරිච්ච ඉස්සො වඩේ පාරක් ඉස්සර සෙට් උනාට දැන් එහෙමත් නෑ..
ආයෙත් එනව.වදිනවා..බිඳෙනවා.ඔව් රැල්ල..වෙරළට මෙලෝ ගානක් නෑ..
අහස් ගව්ව හිනාවෙනවා.නම්බු තම්බු වංසක්කාරකම් නැතුව අතොරක් හීන දැක්කට මන් ඔය කලින් කියපුව හරියට අවි අමෝරා ගත්ත යක්කු වගෙ.ඒවට ඔය හීන කියන්නෙ නිකන් සට සට ගාල දත් වලට හැපිල බිඳෙන රටකජු ..හුහ්!!
තැලිපිලි, මාල පලන්දන්, නම්බු තම්බු වංසක්කාරකම් එක්ක මාල හතක් ඉරක් හඳක් එක්ක ඇඟෑලුම්කම කෙසේ වෙතත් මිටියකින් වගේ ඔලුවට ගහපු එක හවසක පරපුරක් හිනස්සල හිත්පිත් නැති ගලක් වගෙ එලි බැස්ස ඒ හවසත් ඔය අහස් ගව්ව ඈට ඔහොම්මම හිනාවුනා.
ඒ මදිවට හීනි මදු විතක කුණු කටෝර ගඳට එක් වෙලා මදු වෑහෙන හඳ එලියක ඒ තැලි පිලි ඒ වගේම වංසක්කාර ආත්මයක ආසාවල් ඉස්සරහ ඇකිලිලා බිඳිල යද්දී අර යක්කු ටික මහා සද්දෙට මූද පැත්තෙන් හිනාවෙනවත් ඈට ඇහුනා.ආන් එතකොට නන් මදු සඳක් පායපු ඔය අහස් ගව්ව ඈට හිනා වුනේ නෑ..මොකො පැටලෙන්න පතපු ඇඟිලි තුඩු දෙකොන විලක්කුව වගේ ඇවිලෙද්දී ඒ ඇස් වල ලුණු රහ බලන් හිනාවෙන්න අහසට ටිකකට අමතක වෙච්ච හින්දද මන්ද කියල ඈ ආයෙත් හිතුවා. ✒️
එදා ඉඳන් අඳින්න හීන දැක්ක කලු ලෝගු හීන හැබෑවෙලා ,ජීවිතේ මල් පිපෙන්න ගිය කාලෙ කාන්තාරෙක කටු පතොක් වෙලා මේන් ගිනි අව්වෙ ගැහෙනවා.. ඉන්න දේවාලෙක සතුටම රජවෙන්න පතාගෙන ඈත් වුනු වලාකුලු වාගෙ ලෝකෙ ඒ කොන මේ කොන ඇදුනට එදා හවස නම් අහස් ගව්ව මේ වගේ නොවී හොඳ සීරු වැස්සා..
කොහොමින් කොහොමින් හරි ජීවිතේ මල් පිපෙයි පිපෙයි කවදමහරි පිපෙයි කියල හිතන් බලන් හිටියට ඒ කාන්තාරේ මල් පිපුනෙම නෑ.වැඩේ කියන්නෙ සිතින් සිනා සිසී අතැඟිලි අල්ලන් එන්න යන්න මල් මාවතේ කියල ඇදගෙන ගිහින් වැටුනේ මනුස්ස පුලුටක් නැති කාන්තාරෙකට නේද කියල වැටහෙනකොට ඈ පරක්කු‍යි. 😓
"රූම් නම්බර් 152"
"ඇස් දෙකෙන් දැක්කා මිස්.. ෂුවර් නැට්ටම් මිස්ම.. "
"දඩස්" 📞
අනික් පැත්තෙ සීට් එකේ සහේලි ගැස්සෙනවා.
"අද මොකො මේ.. අඩේ ඔය රිසීවර් එක් පව් බන්.."
මේකිගෙ විරිත්තිල්ල යකෝ.. රවාගෙන එක්පාරට බෑග් එකත් අරන් නැගිට්ටට...
"උහ්හ්"!!
දැන් ඉස්සරවගේ ගැම්මට ගස්සන්නත් බෑ.. 😕
"කොහෙද යන්නේ?? " o.O
"මන් එන්නම්"
කාලෙක ඉඳන් දැක්ක භයංකාර හීනෙක හෙවණැලි "ඩිග් ඩිග් " ගාල ගැහෙන පපුව අස්සෙන් එබිකම් කරද්දි රියදුරුතුමෝ එක්ක අහවල් නම් දරාපු හෝටලේ ඉස්සරහ අර ලක්ෂරියස් ලයිෆ් එකේ ආනුභාවෙන් වැඩපු රිය නතරවෙනවා..
තට්ටු ගණන් ඇදෙන ලිෆ්ට් එක.. ඉහත කී නම්බරය.. වාගේම ඊලඟට.. මදු වෑහෙන මදු හඳක් යට කනට මුමුණපු හුඟක් දේවල් මදුවිතේ සැරම විතරක් වග වැටහිච්ච මොහොතක්.. ආයෙමත් රිප්ලේ එකක්.. ප්‍රොජෙක්ටර්ස් පරාදයි.. මොලේ මෙමරිය වැඩ පටන් ගත්තම.. 😟
"මන් නම් මගෙ දරුවයි එයාගෙ අම්මයි ඔහොම ගිනි අව්වෙ යවන්නෑමයි.. ඌ මිනිහෙක්යැ.. " 😎
ආඩම්බරකාරකම හිනාවෙන ඇස්.. ඇය ගල් බංකුවට රැව්ව. ඒ කෙහෙම්මල් පොරොන්දුව දැන්නම් රැකගන්න බැරිවෙන තැනට ඇවිත්..සතුටෙන් ඉන්නවා කියපුවා ..
ඒක අතීතයක්.. ගහක් ගලක් වගේ හිත ගල් කරන් එලි බැස්ස තැනත් එක්ක හිතේ තිබ්බ කේන්තිය සිය ගුණයකින් බුර බුරා නැගෙද්දී ලුණු රහට කැවුණු කඳුලු කම්මුල් හෝදා ගෙන ගියා.. ඔව් ඔව්...ඔය ගෑවෙන්නෙ වංසෙ කබලටම.. 😏අහංකාර උද්දච්ච වෙරලක හැප්පිච්ච තවත් එක රැල්ලක්.. හැබැයි මේක හොයං ආවා නෙවෙයි..බලෙන් එවපු රැල්ලක්.. වෙරල නම්බුකාරයි.හැඩයි.රැළි එක සීරුවට.. දැන් වෙරලට මතකත් නෑ වැදිලා බිඳුනු රැලි වල නම්...
"අපි යං මැඩම්"
"මැඩම්ට අව්වෙ ඉන්න හොඳ නෑ නේද..ආයෙම ඔෆිස් එකටද යන්නෙ"
"හ්ම්ම් "
දෙන්න වදන් නෑ. ඒ අහිංසක,කරුණාවන්ත මනුස්සයා ගෙ තිබිච්ච සෙනෙහෙවන්තකමවත් නැති බලෙන් පැටලුව සල්ලාල වෙරල ගැන හිතද්දී ඇගෙ තුන් හිතම ඉරිතැලුව..💔
"කොහේ හිටියත් සතුටෙන් ඉන්න.. මන් නැතුවට එයා ඔයාව සතුටෙන් තියාවි"
පිටත් වෙන්න හදද්දී ගල් බංකුව කිව්වා..නෑ..නෑ එදා ඔහු එහෙම කිව්ව.දැන් ගොඩක් කල්.. ඊට පස්සෙ ඔහු ඉගිලුනා.හොයගන්න බැරි තරම් දුර..
ඈට යන්න බැරුව නෙමෙයි..දැනුත්.. ඒත් එහෙම යන්න බැරුව ඈව හිරවෙලා..බැඳීම්..ආන් ඒකෙන්..මේ ලෝකේ තියෙන සුන්දරවම පේන අසුන්දරම දේ.. බැඳීම්.. එක්ක වගකීමකුත්..
හීනි පහරක්.. දෙයියනේ!! ඇය හෙල්ලුම් කෑවා.. ඔව් ..ඔව්.. ඒ පිරුණු පින්වන්ත කුස ඇතුලින්.. ❤️️වංසක්කාර විවාහයේ ආදරේ කෙසේ වෙතත් බලාපොරොත්තුවක් එක්ක මෙන්න ආත්මයක් ගැහෙනව.. ඈ ඇතුලෙන්..
"මන් නම් ගිනි අව්වෙ ඔහොම යවන්නෑ.. " ආයෙමත්..
"නගින්න මැඩම්.. " රියදුරුතුමෝ දොර ඇරන්..
හිතනම් කැඩිලා.එතකොට ආත්මේ.. ඒක ගැන අපි කතා නොකර ඉමු..
"ඔව් හැබැයි.. මොක වුනත් උන්දැත් මාව අව්වෙ නම් යවන්නෑ..ඔයා හරි.."
ඇය ඔලොක්කුවට හිනා වුනා..යටි හිතින්..
"ඒත් ඉතින් හඳේ සිසිලසක තියෙන සනීපේ ඉරේ රැස් ගාව නෑ.. උන්දැ මාව ඒ රස්නෙන් අගේට පුච්චනවා.. වැඩේ කියන්නේ ඒක මේ වායුසමීකරණ සීතලෙන් මරන්න බැරි එක.. " ඇය ආයෙම ඔහුට කියනවා..
ආන්න එතකොට හිතට අස්සෙන් ඉරේ රැස් වල සැර අඩු කරන්න ආව වලාකුලක් ඇගේ කුස ඇතුලින් හිමීට හිනා වෙනවා.. ☺️
දෙයියනේ.. ඔව්මයි.. බලාපොරොත්තුවක්!! ☺️
_මානි_ ✒️☕️
No comments:
Post a Comment