කොලොම්තොට කලබලයි.. මිනිස්සු එහේ මෙහෙ දුවන්නේ පිස්සුවෙන් වගේ.. නිහඬවම බස් එකේ ජනේලය අයිනක ඉඳගත්ත සමාධි වතුර බෝතලය හොයනවා.. මෙහා පස අසුනේ හොඳින් ඇඳ පැලඳගත්තු ගැහැණියක්.. ඇය සමාධි ට තිලිණ කරේ මදහසක් ..
අතින් කටින් ,කරෙන් නොයෙක් දේ ඔසවාගෙන දඩි බිඩි ගාලා සමාධි බස් එකට නගින්නේ ඊලඟ නැවතුම ගැන හිත හිත.. අයියෝ..අද කෝච්චිය මිස් වෙයිද මන්දා... ඒත් සමාධි මේ ඉරිදා උදෑසන 138 ඩ්‍රැයිවර් මහත්තයා ගැන විශ්වාසේ තිබ්බා.. අර දවසක් වගෙ අදත් බස් එක ඉගිල්ලුනොත්.. 🤗
ඒ ඉගිල්ලීමට සමාධි හරි කැමතියි.බෝඩිමෙන් නිදහස් වෙන දවසට උදෙන්ම ගිහින් විගහට ගෙදර දුවන්න තියෙන මේ දවස් වලට ඈ කොහොමත් කැමතියි.. ඊයේ දවසම නුගේගොඩ කඩ සාප්පු වීදී ගානේ මිතුරියො එක්ක ඇවිදලා පලවෙනි ජොබ් එකෙන් අවුරුද්ද වෙනුවෙන් මුලු ගෙදරටම ඇති වෙන්න ෂොපින් කරන්න සමාධිට තිබ්බේ පුදුම පිස්සුවක්.. ඉතින් නිවාඩු සෙනසුරාදා ව ඒකට වැය කරලා.. අවුරුදු නිවාඩුවත් එක්ක සතියක්ම නිවාඩුත් දාලා සමාධි අද ගෙදර යන ගමන්..
තමන්ගෙ කලබලේ අවසන් කරපු සමාධි නිහඬවම අසුනේ තැන්පත් උනේ මඳ හුස්මක් ගන්න.. ටිකක් නවතින්න.. ජනේලය පිස ගෙන නිහඬවම ඇදිලා එන්නේ හරිම සනීපදායක සුලඟක්..කොලඹ හුලඟ ..
කොලොම්තොට වුනත් සෞම්‍ය උදෑසනක සිසිලස එක්ක එකතුවෙලා මවන්නෙ අමුතුම මිහිරියාවක්.කොච්චර කලබල උනත් සමාධි කැමතිම කොලොම්තොට උදෑසනවල් වලට.. ඒක ඉරිදාවක් නං තවත් අපූරුයි.. ඉරිදා ගෙවෙන්නෙ හරි හිමීට..
ඒත් එදා නම් වෙනදා කලබලයෙන් පිරුනු කොලොම්තොට සමාධි ලඟ සතුටක් මැව්වෙ නැ.එක් පේලියට ඉරිදා සන්සුන්කම පොඩ්ඩක් හරි අරන් ඇඳෙන වාහන ඈට අපූරු බවක් දුන්නෙත් නෑ.. කොටින්ම සමාධි හිටියෙ හොඳින් නෙවෙයි.. ලෝකය වෙනදා වාගෙම ලස්සන උනත් අද සමාධි ගෙ හිත වෙනදා තරම් ලස්සන වුනේ නැහැ..
ආයෙමත්.. ඔහු.. මේ සිව් වසරකට පස්සෙ..
හරසර හිමිහිට තමන් ලඟින් හිටගන්නවා බස් නැවතුමේ හිටපු සමාධි දැක්කෙ නැහැ. ඇය හිටියෙ තමන්ගෙ අවුරුදු ෂොපිං විස්තරය මිතුරිය හා බෙදාගන්නා ගමන්. ඒ අතරෙම පිටකොටුව බලා යන බස් එකක් බලමින්..තොරතෝංචියක් නැතුව ෆොන් එක ටයිප් කරමින් ඉන්න ඇයට ඔහු ලඟ වග එදා මෙන් වටහාගන්න නොහැකි උනු අයුරු සමාධි ට දුන්නේ පුදුමයක්.. ඉස්සර නම් රෙදි මදිනකොට හරසරට වැදුනු පුංචි විදුලි සැරය ත් ඇති..ඔහුට කරදරයක් යන හැඟීම ඇයට ගේන්නට.. ☺️ ඒත් දැන්... කාලය නුඹ මොනතරම් නම් අමුතුද...
හරසර සමාධිව දුටුවෙ අවන්තිගෙ අතකින් අල්ලගෙන ඈව දුම්රියට ඇරලවන්න යන ගමනෙදි.. කාලෙත් එක්ක ජීවිතය ගෙවෙද්දි..හුඟක් කාලෙකින් පරණ පුරුද්දට දෙනෝ දාහක් යන එන මේ මගතොටේ ඇගේ රූපය හොයන්න හරසරට මතක් උනේ නැහැ.. ඒත් අද එක්වරම අහම්බයකින් ඔහු ඈව දකිනවා.. එක්වරම ඈව මුණගැහෙන්න,කතා කරන්න හිතුනත් අනපේක්ෂිත මේ හමුවීම ඈව කොහොම කලඹයිද නොදන්නා නිසා ඔහු මඳ වෙලාවක් ගත්තා .. ඈ වෙනස් වෙලා.. ඔහු හිතනවා..
තමන් ඉදිරියෙන් අවහිරයක් සේ හිටගත්තෙ කවුද බලන්නයි සමාධි දුරකථනයෙන් හිස එසෙව්වෙ.. ඊලඟ තත්පර කිහිපය ගෙවුනු හැටි හරි සිහියක් ඈට දැන් නැහැ.. බය බිරාන්ත වුනා වගේ ඔහු දිහා ඔහුමද වටහා ගත නොහැකි උනු දෑසින් බැලූ තමන් කිසිත් නොකියාම එවෙලේ නැවතුමට ආ බසයට නැග ගත් හැටි සමාධිට සිහි වුනා..
"මට ආයෙම ඔයාගේ හුලඟවත් ඕනි නැහැ '"
"මේ ලෝකෙ හරි පුංචි සමාධි.ආයෙ අපි මුණගැහේවි... "
ඒ එදා..
මේ අද.. සිව් වසරකට පසු අද..
හෙමින් හෙමින් ඇදෙන බස් රථය අද ඉරිදා වුනත් වාහන තදබදයක ඉඟියක් පලකරනවා. ඒ අතරේ කොහෙදෝ තැනකින් ආපු ඉකියක් උගුරෙ කෙලවර හිරවුනු ගතියක් සමාධි ට දැනුනා. හුරුපුරුදු කඳුලක්...ඒත් ඇයි??
ඒ ගෙවුනු සිව් වසර ඇතුලේ ඈ සිතින්,ගතින් වගේම මනසිනුත් බොහොම වෙනස් වුනා. ඉස්සර දවස්වල සිටි බොලඳ කෙල්ල වෙනුවට බොහොම හොඳ අවබෝධයකින් ජීවිත ය දිහා බලන්නත් සමාධි ඉගෙනගත්තා..
හරසර ගැන ඈට බොහෝ දේ ආරංචි උනා.. සමහරු කිව්වෙ හරසර දැන් සෙල්ලක්කාරයෙක් ගෙ ගානට වැටිලා කියල.කෙල්ලන්ගෙන් අඩුවක් නැහැ කියල..ඔහු දැන් වෙනස් කියල.. සමාධි ඒ සේරම බාරගත්තෙ බොහොම මද්‍යස්ත විදියට.ඔහුගේ ජිවිතේ.. ඈට එහෙම වෙන්න බැරි වුනාට ඒ ඔහුගෙ ජිවිතේ.. සමාධි තනිකම බාරගත්තා.. නිහඬවම.. නැවත කෙනෙක් වෙත ලංවෙන්න හැඟීමක් හෝ නොඉපදෙන හිතක් එක්ක සමාධි ඈ වටා අරමුණු වලින් පවුරක් බැඳ ගත්තා.. මෙලෝ සිහියක් නැතුව ඒ අරමුණු පස්සෙ දුවන සමාධි බිහි වුනේ ඊට පස්සේ..
බස් රිය කොටුව ස්ටේෂමෙ නැවතුමට එන්නෙ සමාධි මේ අතීත කාමය ඇතුලේ ගිලිලා ඉන්නකොට.. නිහඬවම බස් එකෙන් බැස්ස හරසර ඈ පසුපසින්ම ආවෙ නැහැ. තමන් දැකල නිහඬවම නික්මුනු සමාධි තමන් හා කතා කරන්නට අකමැති ඇතැයි ඔහු සිතුවා. එන අතරමගදි අවන්ති හා සියල්ල පැවසූ නිසා ඈ නම් කියන්නෙ කතා කරන්න කියල. අවන්ති නිදහස් යුවතියක්.මෙවන් දේ එතරම්ම ගණනකට නොගන්න..
කොටුව දුම්රිය පොල වෙනදා වාගෙම කලබලයි.අවන්තිව දුම්රිය ට ගොඩකරපු හරසර හැමතැනකම සිව් වසරකින් දුටු සමාධි ගේ රූපය හෙව්වා. ඈට කියන්න බොහෝ දේ ඔහු ලඟ තියෙනවාද ඔහු දන්නේ නැහැ.. ඒත්..
තුන්වෙනි වෙදිකාවෙ කෙලවර බංකුවක අරමුණකින් තොරව ඉන්න සමාධි ට ඈ දෙස දුර තියා බලන නන්නාඳුනන පිරිමි රුවක් ඇස ගැටුනා. ඈට ඔය දේවල් ඉතාම පුරුදුයි..කොල්ලෙක් හිටියත් නැතත් ඇඳුම මොන විදියට තිබ්බත් නැතත් බලන උන් බලනවා. ඒ කෑදර බැල්ම මග ඇරල ඉවත බලනවිටම තමන් වෙත ඇදෙන ඒ රුව ඈට පෙනුනා..
" සමාධි.. " :)
" හරසර .. " ☺️
----------------------------------------------------------------------------------------------------
නොනවත්වාම නාදවෙන දුරකථනයේ හඬ නිසාවෙන් ඔහු කාමරයට ආවා. ඇමතුම ඇගෙන්.
හිතට ආව අමුතුම සතුට මැද්දෙන් උනත් මේ ඇමතුම ගන්න ඔහු මඳ වෙලාවක් ගත්තා.කාර්‍යාල මිතුරිය .. දැනට..එහෙම..
ඔහු ඇමතුම ගන්නවා..
"අසංක"
"ඕ..ඕ.."
"ඇයි ආන්ස්වර් නැත්තෙ.."
"ම්ම් වැඩක හිටියෙ.. ආ..ආ.. අනික මං හිතුවෙ ඔයා මන් එක්ක තරහින් කියල "
යාලුකමට එහා ගිය අපූරු හැඟීමක වග , මිතුරන්ගේ බල කිරීමට ඈට කියන්නට ගිහින් කරගත්තු ගොන්කම හින්දා තමන්ට මිතුරියත්, ආදරයත් දෙකම අහිමි වුනා යැයි බයක් අසංකට තිබ්බා. ඔහු සමාධි ගෙ මිතුරා..එහෙත් හදවතින් ඇයට පෙම් බඳින..
"නෑ.. එහෙම එකක් නැහැ.. "
නිහැඬියාවක් ...
" සමාධි කතා කලේ..?? "
"ංආ.. මේ .. "
"ම්.."
"මේ..මේ.. ඔයාට ඕනි නම් අවුරුදු නිවාඩුවට පස්සෙ ඇවිත් අම්මලා මුණ ගැහෙන්න පුලුවන් කියන්න.. " ☺️
"හා.. මන් .. ඈ.. මොකක් ?? " 😯
"ඔව්..දැන් මන් තියන්නම් .. ගෙදර ට ගිහින් ගන්නම්.. බායි " සමාධි ඇමතුම විසන්ධි කරා.
අසංකගේ මුවගට නැගුනේ මදහසක්.. අවුරුදු තෑගි!! 😋
හරසරගෙ හමුවීම කෙලවර අතීතය වලදාන්න සමාධි තීරණය කරනවා.ඔහු සෑහෙන්න වෙනස් වෙලා.. ඒ අතීතය හිත ඇතුලේ මියැදිලා ගිහින් තිබුනු එක තමයි ඇත්ත. ඉඳහිට ඒ අතීතය තමන් ඇතුලෙන් ආයෙමත් ගැහෙන විත්තිය සමාධි දන්නවා.ඒත් ඒ අතීතය අල්ලන් හිටියට ඈට කිසිවක් ලැබෙන්නේ නැහැ. ඔහු හුඟක් දුර ගිහින් ..තමනුත් නොදැනුවත්වම බොහෝ දුර ආ වග ඈට අවබෝධ වුනේ අද.. ඈට එයින් මිදෙන්න බැහැ. ඒ හැඟීම් රිදවුමක් නොදෙන ලෙස දරාගෙන ජීවිතය ඉස්සරහට යන්න දැන් තමන්ට පුලුවන් වග ඈ දන්නවා..☺️
දුම්රිය කවුලුවෙන් එබෙන වෙල් එලි පිසගෙන හමන සුවඳ හරි සනීපදායකයි.
සමාධි හිතනවා.
වසන්තය ඇවිත්...
ඇයට තිබුනේ හදවතේ දොරගුලු හැර දමන්න විතරයි ... !!
- මානි - ✒️
No comments:
Post a Comment