අප්පච්චී

අත් බැඳෙන අත් හැරෙන රිදෙන සීරෙන තැනක..
වත්ත කටු වැට ගාව ලේ පෙරන් වැටි    දාක
එකක් මත එකක් පිට ප්ලාස්ටර් ගෑ   දවස
හිතුවාද මේ සිතත් ප්ලාස්ටර් පැතු    සවස..

හිනැහිලා නුඹ ගාව මන් කෝල බස් පෑව
ලඟ හිඳන් කතන්දර පඬි කතා කී  සවස
නිහඬ ඇයි දෝණියේ  නුඹ නාසනා දවස
ඒතරම්    අපි   දුරස්  වරද  කාලය අතද..

කිසිදාක  නොසිතාම  රැවුම්  ගෙරවුම්  පෑව
නොබිඳෙන්න හිත් පතුල ඔවදනක් නුඹ දුන්න
ආයෙමත් දොර දෙපස හිඳ කඳුලු වැල් බිව්ව
ඔය පපුව පෑ සෙනෙහෙ කොහෙන් මන් අහුලම්ද..

රලු පරලු ලෙස පෑරී නෙත් කඳුලු දුටු දාක
අඳුරුබර හවස් ඉම  මා වටා රැඳි     දෑත..
හරි තදින් සෙනෙහසින් ඉහිරි කෙහෙරැලි හදන..
අප්පච්චී නුඹ තරම් සෙනෙහසක්  වෙන කොහිද...

_මානි_ ✒️