ගව් සියක් දුර තනිවම ඇවිද
ඉතින් මට බොහො විඩා ය..
චන්ඩ හිරු රැසින් පිරි වීදි පුරාවට
සැනසුමේ දිය බිඳක් සොයා ගොස්..
දාහයෙන් හෙම්බත් සිරුරට..
විඩා නිවන දිය පොදක් සොයා
ඉතින් මා විඩාබරය ..
හිතවත..
නුඹට නික්මෙන්න යැයි අයැදූ
වෙහෙසකර දෑසින්ම අවට බලන්නෙමි..
ඉතින් මේ විඩාව බෙහෙවින් දරුණුය ..
නිවෙන්නට නොහැකි වූ..
හඬන්නට ද කඳුලු ද නොවූ..
හිස් අවකාශයක සැරිසරාම
ඉතින් මට බොහෝ විඩාය..
වසන්තයේ..
තුරු මුදුන් අතරින් එබෙන සතුටේ
හිරු කිරණ මට අකැපය..
සැනසුමේ ස්නේහයෙන් පොබයන
වලාකුළු මට අකැපය..
දාහයෙන් තෙත් වූ,විඩාවෙන් අවතැන් වූ
කාන්තාරමය විදීයක සිට ලියමි..
අස්වැසිල්ල නම් ප්‍රේමයද විමසමි..
විඩාවට දිය පොදක් නැති..
වසින්නට වැහි වලාකුලු නැති..
චණ්ඩ වූ අහසට බියපත්ව හිඳිමි..
මේ කටෝරය අවසන මට වැස්සක් අවැසිය..
තවත් දුර යා නොහැක...
මම දුබලය..
සෙනෙහසේ සා පිපාසාවෙන්ම
ඔත්පලය..
ඉතින් ...
මා බොහෝ විඩාබරය ..!!
- මානි -
No comments:
Post a Comment